Να
γίνει λόγος για τα πάντα
Το
παν είναι να γίνει λόγος για τα πάντα,
και μου λείπουν λέξεις
Και
μου λείπει χρόνος, και μου λείπει θάρρος
Ονειρεύομαι
και ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου
Κακόζησα,
και κακόμαθα πώς να μιλώ καθάρια.
Τα πάντα λέω τους βράχους, τη λεωφόρο και τα πεζοδρόμια
Τα πάντα λέω τους βράχους, τη λεωφόρο και τα πεζοδρόμια
Τους
δρόμους και τους διαβάτες τους τα ανοιχτά
πεδία και τους βοσκούς
Της
άνοιξης το χνούδι τη σκουριά του χειμώνα
Το
κρύο και τη ζεστασιά που φτιάχνουνε ένα
κοινό αποτόκι
Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε έναν άνθρωπο στη λεπτομέρειά του
Με
ό,τι τον κινεί κι ό,τι τον αποκαρδιώνει
Και
μέσα στις εποχές του
ανθρώπου το καθετί που τον φωτίζει
Την
ελπίδα του και το αίμα του την ιστορία
του και τον πόνο
Θέλω να δείξω το πλήθος το υπέρτατο κατατμημένο
Το
πλήθος διασπασμένο σα νεκροταφείο
Και
το πλήθος πιο ισχυρό από τη βρώμικη σκιά
του
Έχοντας
ρίξει τα τείχη του έχοντας καταλάβει
τους αφέντες του
Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των δελτίων,
Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των δελτίων,
Και
το αγρίμι που περιπλανιέται χωρίς
προσωπικότητα
Το
ποτάμι και το δρόσισμα γόνιμα κι εύφορα
Τη
δικαιοσύνη ν' αποβάλλει την
εξουσία που 'χει καλά ριζώσει
]]
μετάφραση:
Μαρία Θεοφιλάκου (από τη συλλογή Pouvoir
Tout Dire - 1951,
Εκδόσεις "Raisons d'être")
Tout
dire
Le tout est de tout dire, et je manque de mots
Et je manque de temps, et je manque d΄audace
Je rêve et je dévide au hasard mes images
J΄ai mal vécu, et mal appris à parler clair.
Tout dire les roches, la route et les pavés
Les rues et leurs passants les champs et les bergers
Le duvet du printemps la rouille de l΄hiver
Le froid et la chaleur composant un seul fruit
Je veux montrer la foule et chaque homme en détail
Avec ce qui l΄anime et qui le désespère
Et sous ses saisons d΄homme tout ce qui l΄éclaire
Son espoir et son sang son histoire et sa peine
Je veux montrer la foule immense divisée
La foule cloisonnée comme un cimetière
Et la foule plus forte que son ombre impure
Ayant rompu ses murs ayant vaincu ses maîtres
La famille des mains, la famille des feuilles
Et l΄animal errant sans personnalité
Le fleuve et la rosée fécondants et fertiles
La justice debout le pouvoir bien planté
Le tout est de tout dire, et je manque de mots
Et je manque de temps, et je manque d΄audace
Je rêve et je dévide au hasard mes images
J΄ai mal vécu, et mal appris à parler clair.
Tout dire les roches, la route et les pavés
Les rues et leurs passants les champs et les bergers
Le duvet du printemps la rouille de l΄hiver
Le froid et la chaleur composant un seul fruit
Je veux montrer la foule et chaque homme en détail
Avec ce qui l΄anime et qui le désespère
Et sous ses saisons d΄homme tout ce qui l΄éclaire
Son espoir et son sang son histoire et sa peine
Je veux montrer la foule immense divisée
La foule cloisonnée comme un cimetière
Et la foule plus forte que son ombre impure
Ayant rompu ses murs ayant vaincu ses maîtres
La famille des mains, la famille des feuilles
Et l΄animal errant sans personnalité
Le fleuve et la rosée fécondants et fertiles
La justice debout le pouvoir bien planté
Paul ÉLUARD
1895-1952
Σχόλια