Φανέρωση
Το φεγγάρι θλιβόταν. Σεραφείμ εν μέσω λυγμών
Ονειρευόμενα, το τόξο στα δάχτυλα, στην ησυχία των λουλουδιών
Των αιθέριων, εκτόξευαν ετοιμοθάνατες βιόλες
Λευκά δάκρυα που γλιστρούσαν στο μπλε της στεφάνης.
-Ήταν η ευλογημένη μέρα του πρώτου σου φιλιού.
Η ονειροπόλησή μου αγαπώντας να με βασανίζει
μεθούσε επιδέξια με το άρωμα της θλίψης
Που χωρίς λύπη και χωρίς προσπάθεια αφήνει
Τον θερισμό ενός Ονείρου στην καρδιά που το έχει συλλέξει.
Περιπλανιόμουν λοιπόν, το μάτι καρφωμένο στο γερασμένο πεζοδρόμιο
Όταν με τον ήλιο στα μαλλιά, μέσα στο δρόμο
Και μες στο απόβραδο, μου φανερώθηκες γελώντας
Και νομίσα ότι είδα τη νεράιδα με το διάφανο καπέλο
Που κάποτε απ' τους ωραίους ύπνους μου των χαΪδεμένων μικράτων
Περνούσε, πάντα αφήνοντας από τα μισάνοιχτά της χέρια
να πέφτουν λευκές συστάδες από ευωδιαστά αστέρια.
Ονειρευόμενα, το τόξο στα δάχτυλα, στην ησυχία των λουλουδιών
Των αιθέριων, εκτόξευαν ετοιμοθάνατες βιόλες
Λευκά δάκρυα που γλιστρούσαν στο μπλε της στεφάνης.
-Ήταν η ευλογημένη μέρα του πρώτου σου φιλιού.
Η ονειροπόλησή μου αγαπώντας να με βασανίζει
μεθούσε επιδέξια με το άρωμα της θλίψης
Που χωρίς λύπη και χωρίς προσπάθεια αφήνει
Τον θερισμό ενός Ονείρου στην καρδιά που το έχει συλλέξει.
Περιπλανιόμουν λοιπόν, το μάτι καρφωμένο στο γερασμένο πεζοδρόμιο
Όταν με τον ήλιο στα μαλλιά, μέσα στο δρόμο
Και μες στο απόβραδο, μου φανερώθηκες γελώντας
Και νομίσα ότι είδα τη νεράιδα με το διάφανο καπέλο
Που κάποτε απ' τους ωραίους ύπνους μου των χαΪδεμένων μικράτων
Περνούσε, πάντα αφήνοντας από τα μισάνοιχτά της χέρια
να πέφτουν λευκές συστάδες από ευωδιαστά αστέρια.
(μετάφραση Mαρία Θεοφιλάκου)
Apparition
La lune s’attristait. Des séraphins en pleurs
Rêvant, l’archet aux doigts, dans le calme des fleurs
Vaporeuses, tiraient de mourantes violes
De blancs sanglots glissant sur l’azur des corolles.
—C’était le jour béni de ton premier baiser.
Ma songerie aimant à me martyriser
s’enivrait savamment du parfum de tristesse
Que même sans regret et sans déboire laisse
La cueillaison d’un Rêve au coeur qui l’a cueilli.
J’errais donc, l’œil rivé sur le pavé vieilli
Quand avec du soleil aux cheveux, dans la rue
Et dans le soir, tu m’es en riant apparue
Et j’ai cru voir la fée au chapeau de clarté
Qui jadis sur mes beaux sommeils d’enfant gâté
Passait, laissant toujours de ses mains mal fermées
Neiger de blancs bouquets d’étoiles parfumées.
Σχόλια