Μα η ζωή μας δεν είναι μυθιστόρημα
Την τελευταία στιγμή δε θα ανατραπούν όλα διά μαγείας
Μα η ζωή μας δε θα γίνει βιβλίο
Τη ροή του ποταμού μας τίποτα δε θα στρέψει προς ευνοϊκότερη κατεύθυνση
Μα η ζωή μας αρχαία δεν είναι τραγωδία
Στην κρίσιμη σκηνή να εμφανιστεί ο από μηχανής θεός
Μα η ζωή μας δεν είναι σενάριο στις οθόνες
Ο σκηνοθέτης να μας δώσει λύτρωση μετά τις περιπέτειες
Αίσιο τέλος να προσφέρουμε στους θεατές μετά τα δάκρυα που τους προκαλέσαμε
Μα η ζωή μας δεν είναι ιδανική
Κανείς δε θα μας σταματήσει την ώρα της φυγής
Ούτε θα έρθει να μας βρει ξαφνικά ένα απόγευμα με θλιμμένο ουρανό
Βαρύ και γκρίζο από τις αναμνήσεις
Μα η ζωή μας δεν είναι πίνακας ζωγραφικής
Τα χρώματα και τα σχήματα να δείξουν τι υποφέρουμε
Στον τοίχο να κρεμαστεί κι όλοι να τον κοιτάξουν
Μα δεν είμαστε ήρωες από παραμύθι
Πρίγκιπες και πριγκίπισσες ερωτευμένοι κι έτοιμοι για κάθε θυσία
Το τηλέφωνό μας δε θα ηχήσει εκεί που δεν το περιμένουμε
Νέα να μάθουμε που θα μας απογειώσουνε
Μα η ζωή μας έναστρος δεν είναι ουρανός
Να λάμπει τις νύχτες, όμορφος και αστραφτερός
Να τον θαυμάζουν τα ζευγάρια μια νύχτα καλοκαιριού στην παραλία
Κι όμως εμείς
Όσο κι αν ξέρουμε όλα τα παραπάνω
Μυστικά κι αθόρυβα, ανομολόγητα σε ένα θαύμα ελπίζουμε
Κλείνουμε τα μάτια προσδοκώντας αυτό που δε θα γίνει
Νιώθουμε ήρωες μικροί
Κομμάτια μιας ζωής που ακόμα μας χρωστάει κάτι
Και δε θα φύγουμε αν δε μας το δώσει
Κι όμως εμείς
Δεν αποδεχόμαστε τη θέση μας
Ψάχνουμε αυτό που μας λείπει
Τεντώνουμε το χέρι μας να πιάσουμε την ευτυχία
Που κάποιος έβαλε τόσο ψηλά
Περιφρονούμε τις λύπες που ήρθαν τόσο απρόσκλητες
Κι όμως εμείς
Δεν ξεχάσαμε ακόμα από πού ξεκινήσαμε
Δε λησμονήσαμε τη ρότα μας
Ν’ αγγίξουμε θέλουμε το άφθαστο
Όσο κι αν η αλήθεια μας ανακόπτει
ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΚΡΑΥΓΗ
Το φρέσκο το ψωμί μου έγινε παξιμάδι
Συμβιβάστηκα μ’ αυτό την πείνα μου να κόψω
Ένα ξερό κομμάτι από χτες, του κουλουριού ρημάδι
με του σουσαμιού τη γεύση τη λιγούρα μου να διώξω
Θυμόμουνα τ’ απόγευμα εκείνο, εκείνο το απόγευμα προς βράδυ
Καθηλωμένη όπως πάντα στην καρέκλα μου κι αμίλητη
Άκουσα ξάφνου μια φωνή
Κάτι σαν κραυγή
Προσποιήθηκα την ασυγκίνητη
Μα ήξερα πως ήτανε της αποσύνθεσης σημάδι
Μιας αποσύνθεσης που συντελούνταν χρόνια τώρα
Χρόνια πολλά, ολόκληρες δεκαετίες
Πόνοι και στενοχώριες της ζωής τα δώρα
Κακές συσσωρευμένες εμπειρίες
Άκουσα ξάφνου μια βοή
Κάτι σα γυναικεία κραυγή
Κάτι παρόμοιο με κλάμα
έφερε τις ψυχές μας αντάμα
Ξεσπώντας την ταπείνωση που απλόχερα όλοι τους κερνούν
Σαν μια μπομπίνα μαύρου φιλμ μπροστά απ’ τα μάτια της οι σκέψεις της περνούν
Και όλα αυτά σε ένα λεπτό
Κραυγή που πέφτει στο κενό
Χωρίς ακροατές
Χωρίς προεκτάσεις περιττές
Δάγκωσα το ψωμί μου το στεγνό
Και άλλο τίποτα δεν ήθελα˙ μου ήταν αρκετό
Ακόμη και τώρα
Λες ότι θυμάσαι στιγμές που σε πόνεσαν
για λάθη που κάποτε διέπραξες
Που τα βλεπες να γίνονται μα δεν αντιδρούσες
Λες πως τώρα μετανιώνεις
Που κάποτε κάποιο πρόσωπο ήταν αγανακτισμένο εξ αιτίας σου
Που χε συννεφιάσει απ’ τη συμπεριφορά σου
Τι κάθεσαι λοιπόν και μεμψιμοιρείς;
Τι κάθεσαι και μου κλαίγεσαι σαν κακομοίρης;
Δε θα σε λυπηθώ
Θα σου πω όμως ότι
ακόμη και τώρα μπορείς να ξεσηκωθείς κατά του πλαδαρού εαυτού σου
Κάνε αυτά που δεν έκανες τότε
Προλαβαίνεις!
Μπορείς να διορθώσεις τα κακώς κείμενα
Κάνε εκείνο το λυπημένο πρόσωπο να χαμογελάσει
Πρόσφερε σήμερα αυτά που δεν έκανες τον κόπο να δώσεις χθες
Χθες που ήσουν κυνικός και αδιάφορος
Εναποθέτοντας τα πάντα στις ήδη κουρασμένες πλάτες εκείνου του ατόμου
Τώρα έχεις ακόμα το χρόνο να αναπληρώσεις
Κουνήσου, τι με κοιτάς;
Μην κάθεσαι σαν το φυτό
Λες κι έχεις πάθει σωματική και πνευματική αγκύλωση
Αύριο ίσως να ναι πια αργά και το ξέρεις
Τώρα όμως μπορείς ακόμα να εξαγνιστείς
Ξέπλυνε ό,τι σε βρόμισε
Βγάλε τη λάσπη από πάνω σου
Ανακούφισε τα πρησμένα εκείνα πόδια
Μπορείς να αλλάξεις το σκηνικό
Ναι, ο χρόνος πίσω δε θα γυρίσει
κι αυτό πονάει βαθιά
Όμως, υπάρχει η ευκαιρία του παρόντος
Μη με κοιτάς λοιπόν
Αντί να θυμάσαι και να μουρμουράς και να μελαγχολείς
Πράξε κάτι τώρα να επανορθώσεις
______________________________________________________
Σήμερα δημοσιεύονται στις «Έγκαιρες αφίξεις» του Τρένου τρία νέα ποιήματα της Μαρίνας Αποστόλου. Το Τρένο της ποίησης την καλωσορίζει και σφυρίζει το κάλεσμα προς όλους τους νέους ποιητές που επιστρέφουν ολοένα στο εδώ και το σήμερα, αρθρώνοντας λόγο κοινωνικό και πολιτικό.
Η Μαρίνα Αποστόλου γεννήθηκε το 1981. Είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκδώσει 2 ποιητικές συλλογές ''Θα περπατήσουμε μαζί'' και ''Νοτιάς'' απ' τις εκδόσεις Οσελότος το 2010 και 2011 αντίστοιχα. Κείμενά της, πεζά και ποιήματα, υπάρχουν στις ιστοσελίδες www.peri-grafis.com, www.vakxikon.gr, www.dekata.gr, www.lexima.gr και αλλού.
Διατηρεί το ιστολόγιο www.logotexnikosteki.blogspot.com
Σχόλια